Dossier Veluwe - Deel #1 en #2
Dossier Veluwe - Deel #3 t/m #6
Dossier Veluwe - Deel #7 t/m deel #9
Dossier Veluwe - Deel #10 t/m deel #14

Dossier Veluwe - Deel #15 en verder
Dossier Veluwe - Deel #20 Een droom voor de Koning

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #14
"Zwijnenpoortjes, inspring-uitspringrasters en andere jagerskunstjes"

Ieder jaar schenkt het Faunafonds aan agrariërs hogere bedragen ter compensatie voor zogeheten Faunaschade. Daarbij valt het sterk gestegen bedrag op, dat op het conto van het grofwild geschreven wordt. Wij wezen er al eerder op, dat jachthouders een contractueel vastgelegde Zorgplicht hebben en daardoor gehouden zijn om wildschade te voorkomen of ten minste te minimaliseren. Ook attendeerden wij er op, dat er door het Faunafonds klakkeloos enorme bedragen aan gemeenschapsgelden in deze bodemloze put worden geworpen, vooral om het eigen bestaansrecht veilig te stellen.

Door jurisprudentie in de zaak d.d. 28.04.2011 van landbouwer Schouten te Elspeet, waarin werd beslist dat de opgetreden schade niet door het Faunafonds maar door de jachtrechtpachter (i.c. jachtcombinatie of Wbe) betaald diende te worden, is duidelijkheid ontstaan in de aansprakelijkheden van jagers en jachtrechthouders bij wildschade. Omdat onze verslaggever eerder al onregelmatigheden aan rasters vaststelde waarover hij onder andere in de updatereportage # 6 berichtte, leek het hem een goede exercitie om meer feiten over het gerotzooi aan hekwerken in beeld te brengen. Niet alleen om politiek en bestuur andermaal een ontluisterend kijkje in de onsmakelijke jachtkeuken te geven, maar vooral ook om te duiden waar in zulke gevallen de mogelijk opgetreden schade feitelijk verhaald had dienen te worden. De draad werd opgenomen in hetzelfde gebied waar de vorige reportage eindigde: het Nationale Park Hoge Veluwe.

Het Otterlose Bos (foto 1) hoort bij het Nationale Park Hoge Veluwe, maar is daarvan afgescheiden door een twee meter hoog wildraster dat de ingang Boveneidseweg (aan de N310) met Ingang Otterlo verbindt. Sinds kort is dit raster eveneens verbonden met een nieuw geplaatst hekwerk langs de weg N310, dat pal tegenover de ingang naar Camping De Wije Werelt aansluit bij het hekwerk rondom Camping de Zanding. Het tussen deze camping en het wildraster van de Hoge Veluwe liggende gelijknamige bos- en heidegebied (eigenaar gemeente Ede) mist in noordwestelijke richting echter elke vorm van afrastering. Al het wild dat zich dus bevindt in het Otterlose Bos heeft ook onbelemmerde toegang tot natuurgebied De Zanding en feitelijk ook tot genoemde camping. Met deze wetenschap begon op zondag de 19e januari 2013 een zoektocht naar verborgen bewijzen van gerotzooi met de wildrasters van het nationale park.

Lang hoefde daarvoor niet gespeurd te worden, want het in de wind slaan van onvriendelijke verbodsbordjes die het rustgebied afbakenen (foto 2) leidde al heel snel naar een plaats waar het hoge rasterwerk tot overstaphoogte verlaagd blijkt te zijn (foto 3). Herten en reeën kunnen hier dus met een simpel sprongetje het hekwerk passeren. Kennelijk gaat men er van uit, dat geen sterveling het in het hoofd zal halen om zich in de bijna ondoordringbare jeneverbesstruikenjungle te wagen, die de buffer vormt waarachter deze verborgen plek schuilgaat. Een misrekening, uiteraard! Want in het raster tussen Rustgebied de Plijmen en het Otterlose Bos bleek al na enkele honderden meters een megapoortje te zijn aangebracht om hele zwijnenrottes onbelemmerde doorgang te verlenen. Met keuzemogelijkheid tussen gewone doorlooppoortjes voor jong en oud met daartussenin een heuse hangdeurpassage (foto 4, 5)!

Foto 1

Foto 2

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Het siert jonkheer Seger, zijn managementteam en adviseurs dat men de moeite heeft genomen om ook voor dassen, vossen en ander klein gedierte passages in het raster aan te leggen (foto 6) waarvan er meerdere werden aangetroffen. Maar dat kon niet beletten, dat er ook een tweede zwijnenpoortje van hetzelfde model kon worden getraceerd (foto 7,8). Al het wild dat via deze onreglementair aangebrachte voorzieningen vanuit de Hoge Veluwe in het Otterlose Bos belandt, kon zich tot voor kort via het oude gelijkvloerse wildwissel over de Arnhemse Weg (N310) naar het Planken Wambuis vice versa verplaatsen. De recente oprichting door Natuurmonumenten van een bijna hermetisch afsluitend raster tussen Oud Reemst en Otterlo heeft dat historische wissel de nek omgedraaid. Daarmee zijn ook de heimelijke rasterpassages in het Otterlose Bos feitelijk nutteloos geworden. Want die zullen immers vooral ten doel hebben gehad, om vers herten-, reeën- en zwijnenbloed naar de Hoge Veluwe te laten doorstromen.

Nu zullen die poortjes en overstapraster eerder dienen als vluchtwegen voor al het wild dat nacht na nacht met zoveel geweld naar het leven wordt gestaan, dat bijna geen enkele bezoeker/ster van het park bij daglicht nog een levend dier in het vizier krijgt! Daarom werd ook het nieuwe raster langs de Arnhemse Weg aan een inspectie onderworpen. Daar blijken maar liefst twee in- en uitspringpassages te zijn (foto 9, 10, 11, 12), die zeer bevreemden omdat aan de andere zijde van de N310 geen enkel hert of ree het ruim twee meter hoge Natuurmonumentenraster zal kunnen passeren. Wel is er een mogelijkheid aan de kant van het Planken Wambuis, waar herten en reeën vanaf een natuurlijke hoogte met gemak over het raster kunnen springen (foto 13). Hier menen wij de sturende hand van de Fbe Veluwe en het Groen Netwerk te herkennen.

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Wildpassages over belangrijke verkeersaders moeten reglementair ongelijkvloers tot stand worden gebracht en alle inmenging van hobbymatige of materiële belanghebbenden in het functioneren van onze inheemse fauna en haar natuurlijke patronen en processen zou zo snel mogelijk bij Wet verboden moeten worden. Dat kan zelfs een gewone wandelaar anno 2013 op haar of zijn klompen aanvoelen (foto 14)! Sterker nog: binnen tien kilometer vanaf peperdure ongelijkvloerse wildpassages, die met gemeenschapsgelden en ten behoeve van onze inheemse fauna voor huidige en komende generaties Nederlanders tot stand worden gebracht, zou zich nooit meer een gewapend hobbyjager mogen vertonen. Want die dure voorzieningen beogen immers om het wild zich op natuurlijke wijze over de Veluwe te laten verspreiden. En niets is minder natuurlijk dan gewapende interventie in dit zich tegen de verdrukking in handhavende ecosysteem! Overigens lopen de zwijnen vanuit het Otterlose Bos via natuurterrein de Zanding gewoon de camping op, zoals uit de sporen duidelijk valt af te leiden (foto15) en vertoont het hekwerk van deze camping ook diverse verdacht zwakke plekken (foto16,17).

Voorlopig klaar met de Hoge Veluwe werd in een aanzwellende sneeuwstorm een vervolgscan op Landgoed Staverden uitgevoerd waar in de vorderende namiddag kon worden vastgesteld, dat er niet minder dan zes zwijnenpoortjes zijn in het noordelijke raster, dat bedoeld is om de landbouwenclave te behoeden voor wildschade. Om eentonigheid te vermijden worden hier maar van enkele van deze wildpassages foto's geplaatst. Het lijkt er op, dat deze poortjes louter ten behoeve van het zogenaamde schadeafschot door Stichting het Geldersch Landschap zijn aangebracht (foto 18, 19, 20).

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Zoals te zien is, vormen de betreffende rasters ook voor herten en reeën geen enkele hindernis en dankzij de sneeuw spreken de sporen boekdelen (foto 21, 22)(038, 046)! Aangenomen mag dan ook worden, dat bij grondige controle van al het rasterwerk van dit feodaal geïnitieerde Gelders Jachtschap tientallen van zulke of soortgelijke voorzieningen zullen worden aangetroffen. Provinciebreed zijn dat er waarschijnlijk honderden! Ook staat wel vast, dat er talloze voederinstallaties zijn zoals deze (foto 23)(036) die eerder al eens werd getoond. Enig zoekwerk leverde namelijk al snel een andere afschotopstelling op, zelfs compleet met opbergruimte voor de voervoorraad (foto 24, 25)(044, 045). Ter herinnering: het aanleggen en onderhouden van voerplaatsen is wettelijk verboden en het onklaar maken van wildrasters is een misdrijf. Maar daar heeft de jachtwereld, die zich dankzij verregaande belangenverstrengeling in hogere kaders boven de wet verheven voelt, duidelijk geen boodschap aan!

Het beheer van onze inheemse dierpopulaties moet dan ook zo snel mogelijk gered worden uit de klauwen van de hobbyjacht en dient voorbehouden te zijn aan specialistisch opgeleide en gecertificeerde vakmensen. Dat is de politiek verschuldigd aan de Nederlandse bevolking, aan wie onze natuur en fauna feitelijk toebehoren!

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #13
"In het spoor van sint Hubertus: verborgen en openlijke jachtgeheimen in ons nationale park"

Het nationale park de Hoge Veluwe trekt jaarlijks een half miljoen bezoekers die zich tegen betaling geheel gratis mogen afvragen waar toch al dat wild is, waarvoor zij van heinde en verre naar dit stukje woeste grond zijn gelokt. Menig bezoeker keert dan ook huiswaarts met als enig aandenken een aangekocht vleespakket, dat als bestorven tableau aan het thuisfront kan worden getoond.

Diepgevroren hertenbiefstuk, reerug, zwijnenkotelet of moeflonschenkels als culinair geheugensteuntje aan een dagje genieten van de Veluwse natuur, waar zich uit angst voor de mens geen levend dier durft te vertonen. Banaler, primitiever en materialistischer is welhaast niet denkbaar in een tjokvol overbevolkt land! Toch ligt hierin meteen de oorzaak van de onzichtbaarheid van het wild binnen de rasters van dit feodale killingfield. Want hoewel bekend is dat de jaarlijkse reproductie van herten, reeën en zwijnen hier aanzienlijk hoger is dan in de meeste andere Veluwse natuurterreinen, staat er prominent op de website van de beherende Stichting te lezen, dat er 200 stuks roodwild, 150 stuks reewild, 50 stuks zwartwild en 200 moeflons in het gebied voorkomen.

In een land waar meer dan 80% van de bevolking niets moet hebben van jagers en hun moorddadige liefhebberij, is het tekenend dat men niet gewoon spreekt van edelherten, reeën en wilde zwijnen en het er meteen maar duimendik bovenop legt, dat zulke cijfers alleen te bereiken zijn door extreem afschot. Terwijl het op grote schaal 'oogsten' van vermarktbare wildbraad alleen mogelijk is door royale (doch verboden) bijvoedering. Maar van gewetensvol normbesef dragen noch directeur Seger van Voorst tot Voorst, noch het leeuwendeel van de hobbyjagende clan van leden van de raden van toezicht en advies ook maar een grein met zich mee in hun krapbemeten geestelijk -morele weitassen. Daarom ging onze reporter op onderzoek en doorkruiste in een winters weekend bijna het hele park.

Weinig bezoekers zullen zijn visuele oogst van vijf moeflons, zeven reeën en een en twintig edelherten (zijnde 5.7% van al het wild dat er officieel op de Hoge Veluwe zou zijn) evenaren, maar hoezeer hij ook zijn best deed: zwijnen bleven volledig onzichtbaar. Toch moeten er vele honderden van die dieren zijn, omdat de explosieve populatiegroei als gevolg van de 'zwijnenbom' zich sinds 2005/06 ook hier doet gelden. De alom aanwezige kakelverse wroetsporen zouden zelfs een stekeblinde bezoeker doen concluderen, dat het cijfer van vijftig wilde knorrepotten totaal nergens op slaat. Zoals in feite dit hele omrasterde park een aanfluiting is voor het faunabeleid in ons land. Wild behoort zich immers overal veilig te voelen en moet zich niet behoeven te verschuilen in "rustgebieden" die voor vreedzame wandelaars of fietsers afgesloten zijn. Waar zij vervolgens 's nachts in alle rust geruisloos 'geoogst' worden!

Dat er binnen de hekken van het nationale park stevig gejaagd wordt weet onze reporter al vele jaren, maar het kwam er nooit van om er eens grondig poolshoogte te gaan nemen. Toch nodigde ook de website Jachthutten.nl daar zeker toe uit, omdat daarop slechts twee hutten in beeld worden gebracht. Dat moest dus beter kunnen!

Voor het onderzoek naar verborgen jachtactiviteiten werd in eerste instantie de ingang Hoenderloo en de witte fiets gekozen voor het noordelijke gedeelte (foto 1) en werden ss anderdaags vanuit ingang Schaarsbergen de zuidelijke gebiedsdelen doorkruist. Dit gebeurde te voet, omdat fietsen op de modderige bospaden, de spekgladde hei en in rulle stuifzanden vrijwel onmogelijk was gebleken(foto 2). Het was bekend, dat de huidige directeur Seger van Voorst tot Voorst (foto 3) wordt omringd door hobbyjagende medebestuursleden met knallende namen als Schreve, van Lede en Spek en dat de Raad van Advies wordt voorgezeten door niemand minder dan Fred de Graaf (foto 4), de man die ons land een Leerstoel Faunabeheer schonk, de gemeente Apeldoorn failliet achterliet en zich wist te nestelen op de zetel van senaatvoorzitter. Daar moet dan ook zo snel mogelijk staatsrechtelijk tegen in het jachtgeweer worden gekomen, want ongegeneerde belangenverstrengeling bij ons hoge wettoetsende college is niet alleen onoorbaar, maar bovendien misdadig! Zoals de hele hobbyjacht in ons land is verworden tot een criminele smeltkroes, waaraan onze vorstin nog altijd de Koninklijke status durft te bestendigen. En als er niet snel wordt ingegrepen zet ook haar zoon die misselijkmakende dwaling straks voort. Want aan de hobbyjacht is absoluut niets vorstelijks te bekennen. Ach ja: onze royalty's doen in woord of gebaar wel vaker onbezonnen dingen (foto 5)!

Foto 1

Foto 2

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Het laat zich dan ook raden, dat de belangstelling vooral uitging naar de voor publiek afgesloten delen van het park, die ruim een kwart van de totale oppervlakte omvatten (foto 6) en waar zich volgens Google Earth een groot aantal wildweitjes en zoelplaatsen bevindt. In de gebiedsdelen Siberië, Zwarte Veld en Otterlose Zand bleken er op zulke specifieke afschotplaatsen echter in het geheel geen kansels, hutten, voertroggen of likstenen aanwezig te zijn en dat was ook elders het geval. Daarom werd veranderd van tactiek en op goed geluk een bezoek gebracht aan het De Wetbos, niet ver van het standbeeld van de gelijkgenaamde Transvaalse Boerengeneraal (foto 7) die niets met de Veluwe van doen heeft gehad. En ziedaar: meteen raak!

Aan het eind van een bospad blijkt daar namelijk een wildweitje te liggen waarbij een jachthut met camouflagenet is geplaatst, die daar al heel wat jaartjes lijkt te staan maar nog actief in gebruik is. Hooguit een paar dagen tevoren is er namelijk een grove den omgezaagd die kennelijk het schootsveld verstoorde en die men achteloos heeft laten liggen (foto 8, 9). Het blijkt de opmaat te zijn tot de volgende ontdekking, die wellicht nog dateert uit de tijden waarin het park werd bestierd door de vermogende zakenman Anton Kröller en die kennelijk door latere welgestelde grofwildschutters in ere is gehouden. Want in deze kringen is men altijd erg zuinig en wordt iets pas afgedankt als er werkelijk geen hout meer uit te snijden valt!

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Lopend naar het verweerde bouwsel, waarin het schietluik boven de entree de ware aard aantoont (foto 10) leek de geest van het echtpaar Kröller -Müller tastbaar aanwezig te zijn (foto 11) en waren bijna nog de schoten te horen, waarmee door de jaren heen vanaf vijf en dertig passen afstand honderden zwijnen en herten werden afgeknald (foto 12). Niet alleen door Rotterdamse kapitalisten en hun vermogende vriendjes, maar wellicht ook door Sam van Deventer, die allerlei personen van het Seyss Inquart- kaliber naar de Hoge Veluwe haalde. Aan jacht op weerloze dieren zitten namelijk altijd vieze luchtjes!

Aan de oostelijke rand van het Otterlosche Zand en honderden meters buiten het Rustgebied (foto 13) werd ontdekt, hoe sneaky men tegenwoordig te werk gaat. Daar leidt namelijk een 4 x 4-bandenspoor naar een onmiskenbare voerplaats voor zwijnen. Die plek is niet alleen herkenbaar aan de vers omgewoelde bodem (foto 14), maar ook aan graankiemplantjes die in het rulle zand werden aangetroffen (foto 15). Het is makkelijk in te vullen dat daar bij nacht en ontij vanuit mobiele hutten of comfortabele terreinauto's afschot plaatsvindt! Wellicht door toezichthouders Schreve, van Lede of Spek en misschien zelfs door onze senaatvoorzitter in hoogsteigen gedaante! Nagegaan moet dan ook worden, in welke relatie deze personen en andere bij het bestuur betrokkenen staan tot de fysieke uitoefening van de jacht in het nationaal park Hoge Veluwe! Want er moet zo snel mogelijk een einde komen aan het ongehoorde misbruik van maatschappelijke posities ten faveure van het egoïstische eigenbelang!

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Dit gezegd hebbende viel het op, dat notoire afschotkansels die zich op goed in het oog vallende plaatsen bevinden, zijn voorzien van de misleidende tekst 'wildobservatie-hoogzit'(foto 16). Deze vorm van list en bedrog valt natuurlijk geen enkele argeloze wandelaar op, maar zet een alerte misstandenjager meteen op scherp. Want hoewel de grofwildjacht, dankzij de ruimhartige doch levensgevaarlijke semiautomatische geluiddempergeste van minister Ivo Opstelten en commissaris Clemens Cornielje (kortweg: dankzij de VVD!), allang niet meer uitsluitend vanaf vaste kansels plaatsvindt, zijn luie jagers nog altijd niet van die staketsels af te branden. Daarom staan er ook nog minstens zeven van zulke hoogzitten verspreid door het gebied (foto 17, 18, 19), die men 'vergeten' is op de wandelkaart aan te geven.

Maar men vergat wel meer. Bijvoorbeeld om de rotzooi op te ruimen van een afgebroken schiethut in het rustgebied Reemsterbos (foto 20)en van twee zogenaamde observatiehutten bij het Zinkgat (foto 21, 22), die inmiddels volledig zijn ingegroeid en nog slechts kunnen dienen voor selectief afschot van zwarte mezen en goudhaantjes (foto 23). Ook vergat men gemakshalve maar om rasterwerk te verwijderen dat na dunningen rondom bomen en struiken is geplaatst om deze tegen bastvraat of veegschade te beschermen. Inderdaad kunnen herten en reeën flink ongerief aan zulk geboomte aanrichten (foto 24, 25), maar zinloze stukken raster midden in het bos zijn levensgevaarlijk voor vluchtend wild, zoals op veel plaatsen in het Reemsterbos te zien is. De sporen liegen er niet om(foto 26, 27)!

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

Foto 26


Foto 27

Als klap op de vuurpijl werd in de Deelense Start de meest pompeuze aller jachthutten aangetroffen, waarvoor u echt even moet gaan zitten. Bij een verruigd wildweitje met een overdekte voerplaats voor herten en varkens (foto 28)( 019) staat daar namelijk een enorme combi -hut, van waaruit niet alleen kan worden geschoten (foto 29, 30, 31), maar waarin ook jonge hoenderachtigen kunnen opgroeien totdat zij zich zelfstandig vliegend kunnen uitzetten (foto 32, 33). Knap geprobeerd jonkheer Seger, maar evengoed strafbaar of, mocht het korhoenders betreffen, volstrekt zinloos. Want die complexe en gevoelige vogelsoort is niet voor niets uitgestorven in ons land! In dit bouwsel is ook een kerkuilenkast opgehangen die blijkens de vele krijtsporen en haarballen bewoond is. Omdat verstoren van kwetsbare dieren niet in ons takenpakket voorkomt, werd er van afgezien om in de schemerige ruimte flitslicht te gebruiken, zodat volstaan werd met het portretteren van de braakballen (foto 34). Bij ons gaat het belang van het dier namelijk altijd vóór!

Natuurlijk is er op de Hoge Veluwe nog veel meer te ontdekken en daarvoor zullen wij komend jaar dan ook ijverig gebruik gaan maken van onze meervoudige Jaarkaart. Deze reportage zal dus ongetwijfeld een vervolg krijgen! Wij spreken de hoop uit, dat de politiek en het openbaar bestuur in 2013 eindelijk in actie komen en een halt zullen toeroepen aan de totaal geëscaleerde hobbyjacht. Daarvoor zal het noodzakelijk blijken om de machtsstructuren te ontmantelen die er verantwoordelijk voor zijn, dat deze mens en dieronwaardige praktijken in ons overbevolkte land dag en nacht kunnen plaatsvinden. Jaarrond en met het meest afschuwelijke wapentuig! Het zou daarom goed zijn, om in eerste instantie onze hoge wetgevende kaders te zuiveren van iedere schijn van verstrengeling van belangen. Feitelijk zou daarmee bij de Kroon aangevangen moeten worden, maar ons lijkt een begin bij de hoogste zetel in de Senaat al erg veelbelovend. Deze reportage geeft klip en klaar aan waarom!

Foto 28

Foto 29

Foto 30

Foto 31

Foto 32

Foto 33

Foto 34

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #12
"Welkom op Noorderheide of: de zwakke knieën van Staatsbosbeheer"

Tot dusverre is de verzelfstandigde beheerder van alle natuurgronden die bezit zijn van de Nederlandse bevolking en die, ten behoeve van de huidige en de komende generaties, gekoesterd en in stand gehouden dienen te worden, zonder kleerscheuren door onze veldscans gekomen. Dat wordt vooral veroorzaakt door de gebiedskeuze, waarbij Staatsbosbeheer op een genadige wijze werd ontzien.

Deze omissie viel onze verslaggever dezer dagen op toen hij zich herinnerde, hoe er jarenlang op het nagelaten landgoed van wijlen havenbaron en SHV- topman Daniël George van Beuningen door diens erven werd huisgehouden. Daarmee doelde hij niet op de schimmige orgieën die er met grote regelmaat bij nacht en ontij in de monumentale villa plaatsvonden, doch op de bloedige jachtpartijen waarvan slechts weinigen getuigen waren, maar die desalniettemin een vaststaand feit zijn. Omdat het jaar nog jong is en er erg veel te doen valt in de komende maanden, toog onze reporter op de eerste zondag van januari op pad en stelde dit beeldverslag voor u samen.

Sinds de Staat der Nederlanden in 1983 het landgoed Noorderheide in eigendom verwierf en het beheer ervan toevertrouwde aan Staatsbosbeheer, lijkt er op het eerste gezicht niet veel veranderd te zijn op dit vroegere bezit van de erven Van Beuningen. De fonkelnieuwe slagboom bij de entree aan de Elspeterweg (foto 1) brengt uw verslaggever wel stevig in verwarring, want zo'n kapitale afsluitboom staat in een tijd van financiële krimp in schril contrast met de geluiden die deze dienst naar buiten brengt over de pijnlijke materiële positie waarin ze zich bevindt. Als dan ook in de vroege ochtend van deze heiige zondag het gebied betreden wordt doemt er al gauw een bordje op dat de doorgang beoogt te beletten en zeggen de gps, het kompas, het gezonde verstand en de hagelverse bandensporen meteen dat er iets onsmakelijks aan de knikker is (foto 2, 3, 4).

Via een stelsel van betonnen gootjes (foto 5) worden dan ook al binnen enkele minuten de verwachte kunstmatige waterwerken bereikt, waarbij zich een bunkerachtig bouwwerk blijkt te bevinden dat het pomphuis lijkt te zijn(foto 6)(007). Dit bouwsel wekt er echter de schijn van, dat het ook als afschotfaciliteit wordt gebruikt (foto 7, 8). De bandensporen blijken precies daarheen te leiden er dermate 'warm' te zijn, dat letterlijk voor het geestesoog van uw reporter Hendrik Jan Engelbert van Beuningen met zijn zoon Frederik en een horde jachttrawanten uit de nevels lijken op te doemen. Dat gebeurde namelijk ook bijna twintig jaar geleden op nagenoeg deze zelfde plaats en op precies zo'n zelfde grauwe dag! (foto 9).

Foto 1

Foto 2

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Dankzij het door Daniël George kort voor zijn aards verscheiden eigenhandig aangelegde kruiwagengietbetonnen bekenstelsel, verloopt het eerste gedeelte van deze speurtocht ongekend soepel. Na enig klimwerk over tussenrasters die het wild moeten beletten om zich uit de voeten te maken (foto 10) wordt een complex van kunstmatige vijvers bereikt (foto 11) aan de oever waarvan zich een wildweitje met schiethut bevindt (foto 12, 13). Ter plaatse lijkt ook een grotachtige ruimte onder een gemetseld bruggetje als jachtonderkomen benut te kunnen worden (foto 014). Het getuigt van een knullige eenvoud die anno 2013 bijna ontroerend is, ware het niet dat intimi als de Brenninkmeijertjes, de Fenteners van Vlissingens, de Dreesmannen en andere grootkapitalisten hier eertijds de bos- en heidebodem plat liepen op jachtdagen. En wellicht is dat nog altijd zo, al lijkt het zich ook hier tegenwoordig vooral bij nacht en ontij af te spelen.

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Dit met rasterwerk gecompartimenteerde deel van het landgoed grenst aan zwembad, tennisbaan en paardenwei (foto 15) en het verlaten ervan blijkt daardoor zonder klauterpartij mogelijk (foto 16). Van de beloofde viervoetige bewaking is geen spoor te bekennen (foto 17) en dat verbaasd ook geenszins bij de actuele prijzen van hondenblikvoer! Wel is er vlak buiten dit hekwerk een mobiele hoogzit opgesteld (foto 18) die, het schootsveld volgend, de weg wijst naar een kolossale wildweide bij een meerpersoons afschotscherm (foto 19, 20).

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Als extra steun voor weinig schietvaardige grofwildslachters heeft de terreinbeheerder in het uiteinde van de weide een aantal vers gerooide vliegdennen gedrapeerd (foto 21). Zo'n man heeft toch echt een hondenbaan! Want ook de met maïs gevulde doseeremmer die opgehangen blijkt te zijn bij een handgemaakte wildkansel (foto 22, 23) zal door die werknemer van SBB met enige regelmaat weer gevuld en opgehangen moeten worden. Slavenwerk, dat bovendien strafbaar is ingevolge de Flora en Faunawet! Geen wonder dat hij er niet meer aan toe komt om ook het vernieuwen van de likstenen bij te houden (foto 24, 25). Want dankzij de ongehoord kortzichtig- materialistische kabinetsopdracht om zoveel mogelijk inkomsten uit de natuurgebieden te peuren, zit men bij Staatsbosbeheer allesbehalve op fluweel (foto 26)!

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

Foto 26

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #11
"Bommen, granaten en andere kalibers: het verzwegen en genegeerde nevenkapitaal van Defensie"

Het Ministerie van Defensie is, na Staatsbosbeheer en Rijkswaterstaat, de grootste benutter van gronden die door de Dienst Domeinen in bruikleen aan overheidsinstellingen worden uitgegeven. Staatsbosbeheer wordt sinds een aantal jaren dankzij het schandalige wanbeleid van VVD en CDA ertoe gedwongen, om de aan haar zorgen toevertrouwde natuurgronden compleet uit te benen door grootschalige houtoogst, verpachting van grasgewas, verkoop van griendtenen en riet, inkomsten uit voorlichting en promotie en....... verhuur van de hobbyjacht. Dit laatste dient geen enkel verdedigbaar ecologisch- of maatschappelijk doel, maar is zonder enige inhoudelijke vorm van proces bij oekaze opgelegd! Toenmalig staatssecretaris Henk Bleker ging daarbij uit van de betamelijkheid van jagers!

Defensie heeft als taak ons land te verdedigen tegen invallen van buitenaf. Bij ontstentenis van een reële bedreiger van onze soevereiniteit is dit ministerie echter in toenemende mate verworden tot een politieke appendix, die naar believen kan worden ingezet voor militaire en politionele assistentie tot in de uithoeken van onze planeet. Daar zijn welbeschouwd een paar voetbalvelden als traininglocatie ruimschoots toereikend voor en dat had minister Hans Hillen heel goed begrepen toen hij het broodnodige slagersmes zette in de begroting van deze verslinder van gemeenschapskapitaal. Maar geleidelijk aan is het de laatste jaren steeds duidelijker geworden, dat Defensie al jarenlang munt weet te slaan uit de aan haar zorg toevertrouwde gronden, door deze onder te verhuren als openluchtschiettent voor moordlustige besefgestoorden. Wij vragen ons ernstig af, of dit wel de bedoeling kan zijn in een land waar ruim tachtig procent van de bevolking afkerig is van het pleziermatig overhoop schieten van dieren.

Het leek ons dan ook een goed gebaar naar politiek, bestuur, land, volk en inheemse fauna, om op de eerste dag van het jaar 2013 in zo'n oefenterrein het veldwerk uit te voeren ten behoeve van de nieuwe updatereportage. Wij troffen het niet, want het was langdurig regenachtig waardoor de toch al drijfnatte bossen en heideterreinen op veel plaatsen veranderd waren in moeilijk begaanbare sop- en glibbermoerassen. Dat had als voordeel, dat de kans op het spontaan uitbreken van bosbrand of het plotseling detoneren van rondslingerende scherpe munitie als niet erg groot werd ingeschat. Maar met wapentuig blijft het natuurlijk altijd oppassen geblazen!

Als men vanaf de Kamperweg de Nieuwe Zuidweg inrijdt, dan vallen al snel de omklapbare borden op die de grenzen van het Artillerie Schietkamp 't Harde markeren. In de randzone van dit gebied werden eind december door ons vijf illegaal gebouwde wildkansels met onwettig toebehoren aangetroffen (zie update # 9), die blijken te staan in terreindelen welke aan het bosgebied van de gemeente Heerde zijn toegevoegd (foto 1)(036). Kennelijk neemt die gemeente het dus niet erg nauw met toezicht en handhaving in de eigen beheergebieden! Daaraan tillen wij vanzelfsprekend zwaar, maar nog vele malen erger wordt het wanneer men de afrastering van tweedradig glad ijzerdaad passeert, waarmee het feitelijke schietterrein (foto 2) is afgebakend. Omdat Verboden Toegangborden volgens de wet aan nauw omschreven teksten en afmetingen dienen te voldoen waarin toevoegingen als 'beheergebied', 'rustgebied' of 'schietterrein' niet voorkomen, voelden wij ons hierdoor niet gehouden om af te zien van het voorgenomen terreinbezoek. Alle daaruit voortspruitend risico was daarmee ten volle aan onszelf toe te rekenen, maar wij achtten ons capabel genoeg om te weten waarmee wij bezig waren. En daarnaar ook te handelen!

Foto 1

Foto 2

Direct na het passeren van de eerste omgeploegde brandstrook troffen wij een nogal onderkomen jachthut aan, met op slechts een tiental meters daar vandaan een zo mogelijk nog knulliger staketsel, dat kennelijk dient om er een camouflagenet aan te bevestigen (foto 3, 4). Dit soort hinderlagen kan hooguit dienst doen bij drijfjachten en moet daarna uit het veld verwijderd worden. Al gauw stuitten we echter op talloze bandensporen van steeds dezelfde terreinauto, die vanaf de brede brandbaan in het vliegdennenbos verdwenen en na een kilometer leidden naar een omvangrijke afschotplaats rond een kansel die naar twee zijden uitzicht biedt op clandestien aangelegde wildweitjes (foto 5, 6, 7, 8). Het bleek de opmaat te zijn naar nog meer van zulke jachtvoorzieningen, want aan de bosrand bevindt zich langs de Looweg een soortgelijke kansel bij een zoel met voerplaats en liksteen (foto 9, 10, 11). Het achteloos weggeworpen frisdrankblikje verried opnieuw het hoge zwijngehalte des jagers en als trofee raapte een van ons bij deze kansel een fonkelnieuw foedraaltje voor een reservekogel op (foto 12). Omdat wij bekend staan als eerlijke vinders kan de rechtmatige eigenaar dit cruciale attribuut bij ons terugvragen. Daarvoor zijn naam, adres en registratienummer van jachtakte en wapenvergunning toereikend!

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Jammer dat wij bij de volgende kansel in een bosje langs de Hessenweg (foto 13, 14), de jachtopziener mis liepen, al waren we niet erg nieuwsgierig om zijn leugenpraat over deze fusilladeopstellingen aan te horen. Want een aangelegd wildweitje op de berm van die brede zandweg dat zowel in het schootsveld ligt vanaf een mobiele kansel in de bosrand (foto 15) als vanuit een tegen een oude bunker aanleunende jachthut (foto 16, 17, 18), spreekt boekdelen over het verwerpelijke allooi van zulke jagers. Als klap op de vuurpijl werd aan de periferie van de heide ter hoogte van het Zwolsche Bos nog een enorme kansel aangetroffen. Opnieuw bij een op de berm ingezaaid wildweitje (foto 19, 20)! Daar vlakbij vonden wij op een steenworp vanaf een open brandput tussen aangelegde bosschages een heuse eendenput (foto 21). Grofwildjagers als eendenmoordenaars? Ach ja waarom niet, want bloeddorst en moordlust kennen immers geen grenzen bij dat soort volk. Of om andermaal met de politiek afgeschoten Henk Bleker te spreken: "jagers willen wat te schieten hebben".

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Foto 21

Met een tableau van maar liefst 17 kansels en hutten in het zuidoostelijke deel van de Oldebroekse Heide, viel ons het hiaat op in de met vliegdennen begroeide delen ten oosten van de Looweg, waarheen ook geen sporen van de jachtopzienerauto voerden (foto 22). Dit is niet zonder reden, want dat gebiedsdeel blijkt letterlijk bezaaid te liggen met oud en soms erg roestig artilleristenmetaal, waarvan een deel nog altijd op scherp lijkt te staan. Gelukkig beschikken wij over een kenner die vroeger zijn explosievenlicht opstak bij majoor Blommaart op Fort Werk aan het Spoel. Dat ligt aan de oevers van de Lek in Goilberdingen, waar de E.O.D. destijds kantoor hield en de boel nu en dan per abuis opblies. Hij kende dus de gevaren, schakelde zijn GSM, GPS en de flitsfunctie van de camera uit en begaf zich omzichtig op pad. Niet omdat hij zo graag voor voetzoeker speelt, maar om Jeanine Hennis - Plasschaert cum suis er op te wijzen dat de bezuinigingen van haar ambtsvoorganger nog een peperduur staartje zullen gaan krijgen. Want die rotzooi zal toch uiteindelijk eens opgeruimd moeten worden. Welke rotzooi vraagt u zich nu ongetwijfeld af? Welnu déze (foto 23, 24, 25, 26, 27).

Bij afwezigheid van gebaande paden hield onze medewerker zich strikt aan drukbelopen wildwissels en heeft geen stap gezet op rulle of begroeide bosgrond waarop of waarin een explosief verborgen zou kunnen liggen (foto 28)(039).En hij hield de lessen voor ogen die hij destijds opstak van een explosievendeskundige: "een bom gaat nooit af zolang je er alleen maar tegen praat en niks aanraakt!" Het duurde erg lang voordat we onze collega weer terug zagen keren, maar waren al die tijd gesterkt door zijn woorden: "niet ongerust worden als ik wat langer weg blijf, want als er iets mis gaat dan merken jullie het vanzelf!" Hiermee was de toon wel gezet voor de aard van onze websitereportages in het nieuwe jaar, waarbij op de allereerste dag alle onzin over het getal 13 volledig werd ontzenuwd. Nu de hobbyjacht nog!

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

Foto 26


Foto 27

Foto 28

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #10
"Een ontdekkingstocht in de Eeuwige Rustgebieden"

Ter afsluiting van dit voor de Nederlandse natuur- en faunabescherming bewogen en ontluisterende jaar, werd een bliksembezoek gebracht aan gebieden die volgens de borden zouden zijn gereserveerd om het wild de broodnodige rust te bieden. Laat u zich alstublieft niet misleiden en richt uw aandacht vooral op de terreinen die zich uitstrekken achter zulke verhullende teksten. Want juist daar is het ware gezicht van de gruwelijke hobbyjacht in al haar vuige onmenselijkheid te aanschouwen.


Op het lijstje van eindejaarsbezoeken prijkte op het grondgebied van de gemeente Epe nog een afgesloten gedeelte van het landgoed Tongeren (foto 1), waar de subtiele schoonheid van de frêle koraalzwam (foto 2) het bijna had moeten afleggen tegen het niets ziende onbenul van de, in een olie morsende Landrover rondraggende, boswachter. De bandensporen volgend werd op een wildweitje met zoel een voertrog aangetroffen, die gevuld bleek te zijn met rode pipo's en natte bikskorrels (foto 3). Er vlakbij stond een liksteen voor herten opgesteld (foto 4) en het geheel ligt binnen het trefzekere schootsveld vanuit een grote kansel (foto 5, 6). Men moet wel met een verontrustend ziek geestesgestel vergiftigd zijn, om in zulk afstotelijk fusilladeafschot genoegen te scheppen. Het opruimen van de rotzooi is er ook op landgoed Tongeren niet bij (foto 7, 8), want wie op zo'n lafhartige wijze dieren afschiet moet zelf wel een tweebenig zwijn zijn!

Foto 1

Foto 2

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Via het verse bandenspoor in de weke bosbodem was het een fluitje van een cent om de volgende kansel te traceren, die bij een gelegenheidszoel is geplaatst (foto 9,10). Niet alleen ontbreken hier voertrog en liksteen, maar ook heeft men het niet nodig gevonden om een kogelvangende achtergrond aan te leggen die onverhoopte passanten op het kruislings achterliggende doorgaande bospad bescherming zou kunnen bieden. Zo ken ik jagers al een halve eeuw: het nadenken begint pas als het slachtoffer dood en begraven is. En dan komt men nóg niet verder dan het creëren van een doofpot! Er blijkt in Tongeren ook gejaagd te worden vanaf mobiele kansels (foto 11) en die zijn aanzienlijk lastiger te ontdekken omdat er geen of nauwelijks bandensporen heen leiden. Aangenomen wordt dat de auto's met Britse, Duitse en Zwitserse kentekens die op het landgoed werden gezien in verband staan met de eindejaarsjacht, die zeker in de dagen rondom kerst zal hebben plaatsgevonden.

Terug nu naar het Artillerie Schietkamp 't Harde, waarvan in de voorgaande reportage al een inkijkje werd gegeven. Mijn zegslieden verzekeren, dat op doordeweekse dagen avond na avond militaire jeeps en andere terreinauto's via de slagbomen langs de Nieuwe Zuidweg in het bosgebied verdwijnen om daar pas weer bij het aanbreken van de dag uit terug te keren. Omdat dit terreinen betreft die het Ministerie van Defensie in bruikleen heeft van de Staat der Nederlanden (dus feitelijk van alle Nederlanders!) is het ongehoord en formeel feitelijk onbestaanbaar, dat er hier op exorbitante schaal door hobbyjagers wordt huisgehouden. De totale inrichting van het gebied draagt de onmiskenbare sporen van ongehoord intensieve exploitatiejacht: een jachtvorm die expliciet verboden is ingevolge de Flora en Faunawet! Omdat volgens onze informatie de intendant van de Koninklijke Marechaussee ambtshalve toezichthouder is over alle gewapende activiteiten in de terreinen van Defensie op de Oldebroekse Heide, zal de onderste steen boven dienen te komen over de extreme hobbyjacht die hier wordt uitgeoefend. Ook zal er duidelijkheid moeten komen over de vraag, hoe het mogelijk is dat er zonder aanlegvergunning bouwwerken ten behoeve van de jacht zijn geplaatst op terreinen die eigendom zijn van de Staat der Nederlanden. Want zelfs de Staat is gehouden om de eigen wetten na te leven!

Via het door een vergrendelde slagboom geblokkeerde bospad dat naar de voor publiek afgesloten Hessenweg leidt, werd de rand van de open heide bereikt. Andermaal werden de verse sporen van terreinbanden in het natte zand gevolgd, die naadloos naar het sluitstuk van deze dag bleken te voeren. Ter hoogte van commandopost Domweg rende in de bosrand een geschrokken keiler weg van een omgewoeld open veldje, dat bezaaid bleek te liggen met uitgestrooide maïskorrels in het schootsveld van een verrijdbare kansel (foto 12, 13, 14). Te oordelen naar de staat waarin het materieel verkeert, wordt er hier al erg lang op deze bij wet verboden manier aan hobbymatig afschot gedaan. Dat spoorzoeken werkelijk loont bleek opnieuw toen er aan de rand van de heide ter hoogte van de Ottenweg een hut werd ontdekt, die gemakkelijk als militaire observatiepost versleten zou kunnen worden. Die hut geeft uitzicht op de zandige flank van de licht glooiende bosrand, waar eveneens kwistig met maïs gestrooid wordt (foto 15, 16, 17). Aan het slot van deze wandeling werd bij het begin van het Smitpad nog een met netten en takken gecamoufleerde jachthut aangetroffen (foto 18). Vanaf dat punt voerde het verse bandenspoor verder naar het in de heide uitspringende bosgebied beoosten de Looweg, maar helaas ontbrak te tijd om ook daar de ongetwijfeld aanwezige strafbare feiten vast te leggen.

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

In de vallende avond moest namelijk de slippendrager van het feodalisme nog met een bezoek worden vereerd. In Rustgebied de Dellen onderhoudt het Geldersch Landschap een complex wildweiden rondom een enorme zoel (foto 19), waar getuige de troggen en de liksteen (foto 20, 21) ook aan het roodwild wordt gedacht. Gedurende de bronsttijd biedt de ’Äògastheer’Äô gelegenheid om vanuit een kolossale blokhut (foto 22) dieren te bewonderen die korte tijd later als afschietbaar vermogen geoogst zullen worden. Vermoedelijk door betalende ’Äògasten’Äô vanuit deze kapitale hinderlaag (foto 23, 24).

Teruglopend naar mijn voertuig huiverde ik over het wˆ©rkelijke levensgevaar op en rondom onze militaire schietkampen (foto 25), maar gelukkig zorgde de ontmoeting met een kleine kudde vriendelijke heideschapen toch voor een vreedzaam gevoel aan het einde van deze droef stemmende dag (foto 26).

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

Foto 26

Stichting Ganzenbescherming Nederland is opgericht om een duidelijk geluid te kunnen laten horen tegenover dit kabinet dat het oog voor onze natuur en en al wat daarin leeft lijkt te zijn verloren. Dat er een krachtig tegengeluid moet komen tegen het vergassen van honderd duizenden ganzen is duidelijk. Dat is de reden dat wij als kersverse stichting proberen de spreekbuis te zijn voor de machteloze ganzen.

Stichting Ganzenbescherming Nederland
Het Bestuur