Dossier Jachtmisstanden deel 1 - Ondertussen in Maas en Waal : deel #1 t/m deel #3

Dossier Jachtmisstanden deel 2 - Ondertussen in Maas en Waal : Deel #4 t/m 7

Dossier Jachtmisstanden deel 3 - Ondertussen in Maas en Waal : Deel #8 t/m #10

Dossier Jachtmisstanden deel 4 - Ondertussen in Maas en Waal : Deel #11 t/m #13

Dossier Jachtmisstanden deel 5 - Ondertussen in Maas en Waal : Deel #14 en verder

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -Ondertussen in Maas en Waal - update #7 -
"Hoogzitten vangt veel wind!"

Vanaf de jaren 2005 - 2006, toen het de hobbyjagende confessionelen Schreier Pierik, Ormel, Oplaat en hun LPF- evenknie Wien van den Brink (inmiddels vertoevend in de eeuwige jachtvelden) gelukte, om de Flora en faunawet bij het grofvuil te zetten en notoire dierenmoordenaars tot faunabeheerders op te leuken, zijn tussen Maas en Waal de schiethutten en wildkansels letterlijk als stinkzwammen uit de bodem geschoten. Onze reporter vervolgt zijn zoektocht en neemt daarna ook een kijkje bezuiden de rivieren.

Als logische waterscheiding tussen Maas en Waal hanteerde ik de Noord- Zuidweg N329, die vanaf de oude veerstoep van het voormalige Drutense Veer naar de drukgebruikte overzetplaats Appeltern - Megen voert. Al meteen bewesten deze infrastructurele demarcatielijn blijkt het raak te zijn. In de Ulanden onder Altforst attenderen bandensporen in een weiland mij erop, dat er kennelijk iets heeft plaatsgevonden bij een populierenakker langs de Schiplei, zoals de Oude Wetering hier genoemd wordt.

Poolshoogte nemen is een groot woord, want al van flinke afstand word ik een ter plekke opgetrokken prefab wildkansel gewaar, waarvan het schroef- en spijkerwerk letterlijk nog warm is (foto 01)! Om u een indruk te geven van het uitzicht beklim ik het bouwwerk en leg het schootsveld in oostelijke richting vast (foto 02). Curieus! Als u de denkbeeldige lijn vanaf de hoek van de kansel doortrekt tot in de populierenstrook op de achtergrond, dan belandt u (of beter: de afgevuurde kogel) in het dikwijls drukbevolkte sportvissermekka Schiplei. Ik bedoel maar. De afstand is slechts een paar honderd meter en kogels om reeën te vermoorden dragen erg ver. Overal waar u licht door die bosrand ziet, kan ook een kogel moeiteloos passeren. Maar wanneer wij de blik noordwaarts richten (foto 03) dan bevindt zich in het open gebied op de achtergrond de nieuwe N322, waar een verdwaalde kogel ook heel goed letale schade kan gaan veroorzaken. Kijk: op zulke zaken zou onze zogenaamd veiligheidsbewuste Wetgever acht behoren te slaan. Maar wat onverantwoord wapenbezit betreft, komt Opstelten pas in actie als het kalf al lang en breed bij de Rendac ligt!

Foto 1

Foto 2

Foto 3

De keten van aaneengeschakelde populierenakkers langs de Weteringstraat in West Maas en Waal is het jachtdomein van een zerkhouwer uit Beneden Leeuwen, die Moeder Aarde en haar natuurkinderen graag gewapenderhand vanaf enige hoogte te lijf gaat. Dat er in dit terrein een niet reglementaire ontgronding heeft plaatsgevonden ten behoeve van de eendenjacht (foto 04) was mij al enkele jaren bekend en ook dat er daar een nogal unheimisch uitziende schiethut is opgericht (foto 05). Dit bouwsel doet mij sterk denken aan Vopo- wachtposten in de voormalige DDR en ik ben dus op mijn hoede. Er vlak achter tref ik zowaar een aanwijzing aan dat ook deze jachtgerechtigde het (verboden) uitstrooien van voer hanteert als lokmiddel om dieren de dood en het verderf in te drijven (foto 06).

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Mijn maag keert zich om bij zulk soort lieden! Dat wordt gaande de snelwandeling alleen maar heftiger, want nadat ik ook hier een ingezaaide strook maÏs (foto 06a)met daarnaast een hoogzit (foto 07) vereeuwigd heb en aansluitend een paalzit- kansel en een mobiele hoogzit op de virtuele plaat vastgelegde (foto's 08,09), kom ik aan op de plek waarvan mij bekend is dat daar al sinds 2009 een zeer luxueuze fusilladeplaats is gevestigd voor de anderhalve ree die er in dit armtierige peppelwoudüberhaupt kan leven. Die kansel blijkt echter letterlijk in rook opgegaan te zijn (foto's 10,11)!

Foto 6a

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Ik begrijp hieruit, dat er dus kennelijk mensen in West Maas en Waal zijn die eigenrichting plegen omdat zij deze afschuwelijke vorm van dierenmisbruik en natuurverkrachting niet wensen te accepteren.
Toch onderschrijf ik dit soort acties niet, geweld en bedreigingen kunnen nooit een oplossing zijn om je mening te laten horen.

Onze kracht moet liggen in de rede en niet in de repressie! Vanaf deze Plaats Delict werp ik dan ook een laatste blik in het moerassige bos en zie ook hier een strook ingezaaide maïs als gepland afschotveld (foto 012). Dat dit soort walgelijke praktijken verboden dienen te worden staat voor mij als een paal boven water. Daarom besluit ik mijn biezen te pakken in de wetenschap, dat er zich in het Land van Maas en Waal minstens 15 vaste wildkansels bevinden. Dat is ongeveer één zo'n bouwsel op iedere drie tot vier reeën! De meesten daarvan blijken makkelijk traceerbaar en slechts een enkele is wat beter verborgen (foto 013).
Ik kan dus niet voor het exacte aantal instaan. In die wetenschap kies ik voor vijf minuten het ruime sop en begeef me gierend naar de overkant van de Maas
(foto 014).

Foto 12

Foto 13

Foto 14

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -Ondertussen in Maas en Waal - update #6 -
"Te land, ter zee en in de lucht"

De geplande robuuste grofwildpassages kris kras door ons verkeersdrukke overbevolkte land werpen de vraag op, of de biologen, planologen en beleidsmakers zich wel realiseren hoe mijlenver veel van die wilde hersenkronkels uit de pas lopen met de alledaagse dierecologische realiteit. Hoe moeten die kuddes zich straks bijvoorbeeld een weg banen door geürbaniseerde gebieden en welke gevaren wachten hen daar in de gedaante van de altijd schietgrage fake- faunabeheerders? Onze reporter ging op onderzoek en vond ook op deze vragen de onthutsende antwoorden. Hier volgt zijn beeldverslag.

Omdat ik al bijna mijn hele leven langs de grote rivieren woon is me van kindsbeen af aan bekend, dat reeën met enige regelmaat onze kleinere grote rivieren zoals Rijn, Lek, IJssel en Maas geheel spontaan zwemmend oversteken. Vroeger, toen er nog weinig scheepvaart en de reeënstand aanzienlijk groter was, gebeurde dat ook wel aan de Waal. Dezer dagen zat ik even mijmerend aan de boorden van deze rivier te overdenken, hoe er in december 2006 een Edelherthinde die uit een Betuws hertenkamp was ontsnapt, door mij op een vroege ochtend werd gezien in de Drutense Uiterwaarden. Dat dier leverde het bewijs, dat zelfs de A1 onder onze waterwegen (foto 01) zwemmend te passeren is. Onwillekeurig richtte ik mijn camera op de overkant van de rivier en op datzelfde moment kruiste een afgaand containerschip mijn blikveld (foto 02). Het was meteen zonneklaar dat ik - bij ontstentenis van echte herten - de situatie rond de jacht op reewild in 'beheergebied Maas en Waal' uitgebreid onder de loep zou gaan nemen. Want de idiotie met zogenaamde 'nieuwe natuur' en naar eigen willekeur benuttende en oogstende hobbyisten heeft al meer dan genoeg ellende aangericht!

Foto 1

Foto 2

Zo begaf ik mij dus 's anderdaags te velde en zag bij de Horssense Molenhoek al de eerste wildkansel staan (foto 03) in een gebied waar konijnen, hazen, muskusratten en mollen het enige haarwild zijn. Amper een kilometer verder wandelde ik een populierenakker in, waar een vaak bereden karrenspoor naar de volgende kansel voerde. Onderweg zag ik een ingezaaide strook onderkomen maïsplanten midden in het bos (foto 04), vond op het pad weer een plastic patroonhulsartefact (foto 05) en passeerde een fonkelvers geplante paal met daarop een plastic voerbak (foto06). Gezien de afstand tot de wildkansel (foto 07), die amper vijftig meter bedroeg, laat de intentie hiervan zich raden. Ik zou niet graag als wandelaar, fietser of automobilist passeren op de honderd meter verderop gelegen openbare weg, als er vanuit die kansel met een kogelbuks op een roofvogel of kraai geschoten wordt!

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Deze kansel biedt trouwens ook uitzicht op een nabijgelegen strook ingezaaide bosmais (foto 08) en bevind zich op luttele meters vanaf de plaats waar de wortelkluit van een door windworp gevelde populier afgelopen voorjaar was uitverkoren tot locatie waar zich een ijsvogelpaartje wilde vestigen. De sporen van proefboringen van de ijsvogelsnavels liegen er niet om, maar het dagelijkse bezoek van gewapend 'groen volk' zal hen zeker verjaagd hebben (foto 09). Waarom tolereert de wetgever zulke bloeddorstige bruten in onze bedreigde natuur?

Foto 8

Foto 9

Aan de Oude Wetering onder Winssen - Bergharen zag ik een equivalent van het Beheergebied bordje dat ik u in de voorgaande reportage toonde (foto 10). VLB staat hier voor Vereniging van Landgoed Bezitters en in dit geval gaat het om de beheerkade van een hoofdwatergang. Dat lijkt mij publiekrechtelijk gemeenschapsgrond, want zo'n eeuwenoude weteringwal is bezwaarlijk als landgoed aan te merken en de wetering wordt aan weerszijden begrensd door landerijen van locale agrariërs. Deze hoofdafwatering werd rond het jaar 1321 gegraven en gelijktijdig werd toen de 'grondwet voor de waterlossingen in het Land van Maas en Waal' bezegeld. Het is opmerkelijk dat er daarna private rechten op zulke cruciale waterschapsgronden gevestigd lijken te zijn.

Foto 10

In de Ewijkse Velden hoopte ik de dader te vinden van de moord op de zwanenfamilie waarvan het enige overlevende jong (foto 11) nog altijd desolaat ter plekke bleek te verblijven. Dat lukte helaas niet, maar wél fotografeerde ik voor u een goed verdekte hoogzit die uitkijkt op een griend waarin zich enkele reeën bevinden (foto 12, 13, 14). In een gebied dat ligt ingeklemd tussen de dag en nacht drukke A50, A78 en A326 getuigt dit van een ongehoorde vorm van faunistisch - morele barbarij! Even buiten het minidorpje Leur kreeg het er even schijn van dat uw verslaggever in het aards paradijs was beland (foto 015), maar die fata morgana maakte al gauw plaats voor alledaags realisme in dit volgens onze minister president zo beschaafde land. Eens te meer blijkt ook hieruit weer dat jagers totaal niet kunnen schieten (foto 016). Duidelijker kan ik dat echt niet in beeld brengen. Dat méénde ik althans!

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Voor de afronding van deze reportage begaf ik mij namelijk naar Appeltern, waar ik eergisteravond in het pikdonker vanaf de Brabantse oever hoorde schieten op vliegende Grauwe- en Canadese Ganzen (foto 017). Details konden er toen in de duisternis natuurlijk niet vastgelegd worden. Grauwe ganzen waren er ook nu weer prominent aanwezig, zoals ook oplettende binnenschippers kunnen beamen (foto 018). Maar het trieste resultaat van schandelijk bij duisternis knallen op vliegende schietschijven trof ik aan in het nabijgelegen recreatiegebied De Gouden Ham (foto 019). Ik blijf beschaafd als ik die jager minimaal hetzelfde toewens! Deze confessioneel- neoliberaal aangestuurde barbarij jegens het weerloze leven moet met wortel en tak uit ons overbevolkte land verdreven worden. Daarover gaat ook de volgende aflevering van dit feitenrelaas uit ons rivierenland. Ik ben voorbereid op een gepeperde reportage (foto 20). Het zou mij verbazen als de jagers hun kruit droog weten te houden!

Foto 17

Foto 18

Foto 19

Foto 20

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -Ondertussen in Maas en Waal - update #5 -
"Zwarte bladzijden in het hoofdstuk Eendenkooien"

Nadat hij in de update, "Over Kooikers en Knallers", de beschaafde kant van het vroegere kooibedrijf heeft uitgelegd, waarbij de eenden die niet gevangen werden ongedeerd de dans ontsnapten, zal onze verslaggever nu de zwarte bladzijden van het hoofdstuk eendenkooien voor u openen. Een voorpoefje daarvan gaf hij al eerder in de reportage 'Valse beschuldigingen en keiharde feiten'.

Zoals wij ordentelijke vangkooien doorgaans kunnen herkennen aan de borden waarop namens de eigenaar het afpalingrecht kenbaar wordt gemaakt, munten schietkooien juist uit door regelrechte misleiding. Vaak meent men te kunnen volstaan met een blauw artikel 461-bordje (volgens het ABW als enige rechtsgeldig), maar ook wordt dikwijls gebruik gemaakt van borden die sterke gelijkenis vertonen met de vroegere bordjes van Staatsbosbeheer. Soms met slaghagel gesigneerd door een gefrustreerde platzak jager (foto 01)! Ook gebruikt men wel een soortgelijk bordje met een iets vriendelijker tekst of een variant op het overbekende 'Opengesteld' bord dat bij veel particuliere landgoederen te zien is (foto's 02 en 03). Laat u zich niet misleiden, want u bent er allerminst welkom en u hoeft geen grondeigenaar te zijn om - zoals de onfortuinlijke landbouwer uit Zwiggelte op vrijdagavond 21 september 2012 overkwam - kickdood op tableau gebracht te worden. Hij was niet de eerste en zal zeker ook niet het laatste dodelijke jachtslachtoffer zijn. Dit danken we aan een wetgever die al sinds jaar en dag de oren laat hangen naar de wensen van een futiele minderheid, die nog geen twintigduizend gewapende hobbyisten telt. De rest van dat 'groene gilde' zijn voornamelijk zelfjagende boeren, zelfjagende boa's en zelfjagende 'echte' dienders. We leven allerminst in een land om trots op te zijn!


Foto 1


Foto 2


Foto 3

Hoewel de toegang tot een eendenkooi soms dus enige burgerlijke ongehoorzaamheid vergt en er niet zelden vervelende hindernissen moeten worden genomen (foto 04), blijft het altijd oppassen geblazen. Weliswaar staan er niet meer, zoals vroeger, scherpgestelde mensenklemmen om stropers en andere ongenode gasten te verschalken, maar het is nooit prettig om onverhoeds in de dubbele loop van een jachtgeweer te kijken (foto 05). Omdat het gros van de jagers uit abominabel slechte schutters bestaat is er dan namelijk een gerede kans, dat de hagel u letterlijk links en rechts om de oren vliegt en er plompverloren een rafelig stuk plastic in uw gezicht beland. Dat is dan met 100% zekerheid de prop, waarmee de hagel in het patroon op zijn plaats werd gehouden en waarvan er op jaarbasis miljoenen in onze vrije natuur belanden (foto 06). Want dat gebeurt heus niet alleen met de lege hulzen (foto 07)!
Ook is en blijft het altijd zaak om in eendenkooien goed op alle details te letten die kunnen wijzen op jachtuitoefening. Zelfs in kooien die de 'echte' status van natuurgebied hebben!
De ene keer kunnen dat plastic lokeenden zijn die voor de keel van een vangpijp dobberen, maar vaker zijn het de stoffelijke resten van wederrechtelijk afgeschoten dieren die als vossenvoer werden achtergelaten (foto 08). Omdat ook in schietkooien de eendenjacht voornamelijk in gevorderde schemering wordt bedreven, laat het zich raden hoeveel bij wet beschermd 'blauwgoed' er op deze wijze aan onze inheemse fauna wordt ontstolen. Enkel om de kick van het doden!

Foto 4


Foto 5, rechts foto 7


Foto 6


Foto 8

Op zijn tocht door deze, voor nagenoeg alle (dus bijna 17 miljoen) Nederlanders en hun politieke en bestuurlijke voorgangers volkomen onbekende wereld, belandde uw verslaggever als vanzelf in het laagste gedeelte van Maas en Waal, waterstaatkundig aangeduid als 'de zak'! Het zal dan ook geen toeval zijn dat hij uitgerekend daar zaken aantrof die zeer te denken geven.
Zo leidde het pad achter het hek met het imitatie opengesteld -bordje van foto 03, zoals verwacht, helemaal niet naar het inwendige van een beheersgebied, maar naar een onversneden fusilladeplaats voor al wat des jagers meug is. De wildkansel die naar drie kanten uitkijkt op opengemaakte stroken in het beboste terrein, staat daar absoluut niet om de eigenaar in de gelegenheid te stellen met stille bewondering te genieten van al wat leeft en groeit en ons telkenmale opnieuw weer boeit. Daarvan getuigden de twee uitgelegde ganzenkadavers (foto's 09, 010), waarvan er eentje zich zelfs binnen het bereik van een normaal hagelgeweer bleek te bevinden (foto 011). Wat een twee meter hoge paal met daarop bevestigd een gehalveerde liksteen te beduiden kon hebben (foto 012) is een vraag waarop het antwoord wellicht spoedig gevonden zal worden.

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

De Zak van Maas en Waal bleek nog meer verrassingen in petto te hebben. Want een halve kilometer vanaf dit beheersgebied leek een vaak bereden pad tussen de maisvelden door naar een oude eendenkooi te voeren, waarachter een aanvliegplas aangelegd leek te zijn. Ook daar was het contour van een wildkansel te zien en dus werd besloten om poolshoogte te nemen. Aangezien het pad slechts met een lint was afgesloten (foto 013) en een verbodbord ontbrak, voelde ik mij niet bezwaard en genoot al wandelend van tapuiten, paapjes en zelfs een blauwborstje, die zich allemaal sprongsgewijze langs de randen van de mais in de herfsttrekrichting verplaatsen. Verkerend in de veronderstelling dat het maisveld zich uitstrekte tot aan de rand van de eendenkooi rondde ik de bocht en zag tot mijn verbazing, dat het maisperceel aan mijn linkerzijde slechts een honderdtal meters breed was en dat daarachter een weiland bleek te liggen (foto 014). Aangekomen aan de rand van het kooibos staarde ik tegen een heus wildraster aan, opgetrokken uit 2 meter hoog gaas waar bovenlangs schrikdraad bleek te zijn aangebracht (foto's 015, 016 en 017). Het is natuurlijk niet verboden om op eigen terrein wildrasters op te trekken, maar welk wild dient er dan binnen zo'n raster gehouden te worden? Op die vraag moet ik vooralsnog het antwoord schuldig blijven! Wel kwam bij verdere controle aan het licht, dat er hier op grote schaal gevoerd wordt, terwijl het aanleggen van voerplekken ten behoeve van de jacht ingevolge de Flora en faunawet verboden is. Ook het onder zich hebben van een verboden vangmiddel als een kraaienkooi spreekt boekdelen (foto 018).

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Het moge duidelijk zijn dat jachtmachinaties ervoor zorgen dat de oasen van rust die eendenkooien vele eeuwen lang waren, op een onbehoorlijke manier ondergeschikt worden gemaakt aan het eigenbelang. Schieten in of in de nabijheid van een eendenkooi leidt altijd tot de totale teloorgang van zo'n refugium en draagt in sterke mate bij aan de achteruitgang van bijna alle grondeleendensoorten in onze poldergebieden. Over de vraag wat er gebeurd met eenden die levend gevangen en verhandeld worden, wijzen geruchten in de richting van Frankrijk, waar die dieren aan vuurpelotons van hobbyjagers blootgesteld schijnen te worden. Inmiddels hebben wij in het zuiden des lands wellicht een spoor van die handelsroute gevonden (foto 019).

Foto 19

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen in Maas en Waal - update #4 -
"Over Kooikers en Knallers"

Verspreid in ons land vinden we in open poldergebieden nog de tastbare herinneringen aan tijden waarin het waterwild intensief werd bejaagd, zonder dat daarbij ook maar 1 geweerschot ten gehore werd gebracht. Sterker nog: lawaai maken werd destijds als een doodzonde beschouwd! Onze verslaggever neemt u mee naar de overblijfselen uit die tijd: de eendenkooien. En hij laat zien hoe ook daar jagers en jachtbelangen zijn pad kruisen.

Het kooibedrijf is een uniek grondgebonden Nederlands ambacht waarvan al in de vroege Middeleeuwen sprake was. Vanwege die grondgebonden noodzaak waren eendenkooien vrijwel altijd eigendom van de gezeten burgerij of de plattelandsadel (foto 01, 02) en was de kooiker in dienst van de eigenaar. Door voer te strooien langs de randen van de kooiplas zorgde de kooiker ervoor dat wilde eenden zich er thuis voelden en een halftamme 'stal' vormden (foto 03). Deze staleenden brachten na hun nachtelijke bezoek aan graslanden en akkers gebiedsvreemde eenden mee naar de kooi en alleen die vogels vormden de inkomstenbron van de eendenkooi. Zonder stal is het kooibedrijf dan ook onmogelijk op renderende wijze uit te oefenen! Hoewel het er vooral om ging zoveel mogelijk wilde eenden (de 'volle - ofwel hele eendvogels') te bemachtigen, waren en zijn er ook kooien die vooral in trek blijken bij 'halve' of 'driekwarts' eenden zoals smient, krakeend, slobeend, pijlstaart en wintertaling (foto 04). Dit 'blauwgoed' was vanuit commercieel oogpunt minder favoriet. Er zijn in ons land nog een kleine 120 geregistreerde eendenkooien die merendeels in eigendom zijn van natuurbeherende organisaties en instanties (foto 05) en waarvan een aantal in bedrijf wordt gehouden ten behoeve van het ringonderzoek. Wilde - en bastaardeenden worden in zulke kooien op beperkte schaal nog voor 'de dood' gevangen (foto 06).


Foto 1


Foto 2


Foto 3


Foto 4


Foto 5


Foto 6

Het in goede staat houden van de eendenkooi en het zorgen voor een betrouwbare stal vergt veel inspanning (foto's 07,08) maar is wel een van de belangrijkste voorwaarden om de kooi aantrekkelijk te houden voor wilde watervogels. De kooiplas is ondiep en het stilstaande water kan snel begroeid raken met riet en lisdodde of bedekt worden met een dikke laag eendenkroos (foto's 09, 10, 11). Omdat de oorspronkelijk grazige oevers (de 'zate') in zulke kooien helemaal overwoekeren met bomen, struiken en ruigteplanten en een lokkende stal ontbreekt, zullen weinig eenden zich aangetrokken voelen om op zo'n piepklein bosvijvertje neer te strijken (foto 12). Men kan dan nog zoveel zorg besteden om de vangpijp (de 'keel') in goede staat te houden (foto 13), uiteindelijk zullen er maar weinig eenden in de jaagkorf belanden (foto14).


Foto 7


Foto 8



Foto 9


Foto 10


Foto 11


Foto 12


Foto 13


Foto 14

De vroegere kooikers gingen altijd zeer behoedzaam te werk. Zij droegen vaak een smeulende turf met zich mee om de mensengeur te verdrijven en in het kooihuisje (foto's 15, 16) hing vaak kleding die nooit buiten de kooi kwam. Dood takhout werd altijd zorgvuldig opgeruimd zodat de eenden op de kooiplas niet zouden kunnen schrikken van het onverhoedse geluid van brekend hout van achter de rietschermen. Binnen het afpalingrecht mocht er absoluut niet gejaagd worden en diende ook de landbewerking zich te onthouden van nodeloos lawaai. Kom daar tegenwoordig nog maar eens om! Zo heeft de Provincie Gelderland vanaf 1979 zonder enige vorm van proces de weg N322 aangelegd door het afpalingrecht van twee eendenkooien. Daar dendert nu dag en nacht het drukke verkeer langs!(foto's 17,18). Door de ruilverkavelingen liggen de eendenkooien al jarenlang volkomen ingeklemd tussen de steriele raaigrasweiden, die ten behoeve van de landbouwers diep worden ontwaterd (foto19). Als piepkleine oasen van rust (foto 20) doorstonden deze middeleeuwse relicten letterlijk de tand des tijds. Maar helaas bleef menige kooi niet gevrijwaard van bruut misbruik door benuttende en oogstende natuurvijanden. Daarover meer in het vervolg... deel #5!

Foto 15


Foto 16


Foto 17


Foto 18


Foto 19


Foto 20